Angst wordt verlangen!
Deze tijd is een donkere tijd in meerdere opzichten, of gloort er hoop in de dagen van Advent?
Vol verwachting klopt ons hart, dat zingen kleine kinderen in deze dagen!
Wat is ons grootste verlangen in de tijd waarin corona voor nog meer vereenzaming zorgt?
In psalm 139 staat: ‘HEER, U kent mij, U doorgrondt mij, U weet het als ik zit of sta, U doorziet van verre mijn gedachten (eenzaamheid, pijn, afwijzing, veroordeling of dankbaarheid, hoop, gevoelens van vrede) ga ik op weg of rust ik uit, U merkt het op, met al mijn wegen bent U vertrouwd.’
Hoe wordt mijn angst verlangen? Hoe ontstaat er vrede in mijn hart?
In psalm 27:8 vraagt de Here aan ons: ‘Zoek Mijn nabijheid!’
Misschien goed om te benoemen, hoe we dit in deze tijd en in onze omstandigheden kunnen doen.
In Openbaring 1:9-12 gaat het over Jezus discipel. Zijn situatie op dat moment! Johannes wordt verbannen naar Patmos. Voelt hij zich verstoten en ellendig? Hoor, hoe Johannes reageert: “Ik ben uw broeder en deel in uw lijden ter wille van het Koninkrijk van Jezus. Net als u blijf ik Hem trouw!”
Voel jij je wel eens verbannen, verstoten? Je kan en mag niet meer zijn wie je bent, of je mag en kan niet meer leven in de omgeving, waarin je opgegroeid bent, omdat er iets bedreigends is gebeurd. Dit overkomt veel asielzoekers. Je kunt je dan diep ellendig voelen. Verlaten door mensen en mogelijk voel jij je ook verlaten door God…
Heel bijzonder, onze broeder Johannes vertelt eerlijk van zijn lijden. Het verstoten zijn, is niet de hoofdzaak voor hem, maar het leven in verbondenheid met Christus. Hoe zou jij je leven in zo’n situatie ondergaan? Niet zijn ervaringen spelen de hoofdrol, maar Gods leiding in zijn leven. En wat een liefde voor verloren zondaars maakt Johannes van dichtbij mee!
Jezus Christus, gevangen genomen, bespot en geslagen, uiteindelijk aan het kruis voor onze zonden stervend. Dan staat Hij op uit de dood, gaat naar de hemel en geeft de Heilige Geest. Deze machtige God en Zoon en Geest heeft de leiding over zijn leven.
In Openb.1:13-16 wordt indrukwekkend omschreven, wie de Mensenzoon is. Hij is het die regeert en tegelijk ook zo dicht bij ons wil zijn. Hij kent de angst van Johannes, wanneer Hij zegt: ‘Wees niet bang, Ik ben de Eerste en de Laatste. Ik ben de Levende. Ik was dood, maar leef nu en tot in eeuwigheid. Ik heb de dood en het dodenrijk overwonnen!’ Zo kent Jezus ook ons, onze angsten, onze bezorgdheid en brengt de Here hem en ons op Zijn manier tot rust.
Johannes zit vol liefde voor de gelovigen, reken maar dat hij hun moeiten kende en er voor hen wilde zijn en nu is hij ‘machteloos’ verbannen naar een onbeduidend eiland.
Wij zijn vaak zo hoogmoedig en denken dat het succes afhankelijk is van onze inbreng. Maar in Openbaringen laat God ons zien dat Jezus Christus wandelt tussen de lichtdragers en dat Hijzelf de Bron is van het licht en deze waar dan ook in de wereld aansteekt. Wat ongelofelijk bevrijdend. Een last kan dan van je af vallen, als je beseft dat Jezus zorgt voor Zijn gemeenten. Wij mogen onze hand in de Zijne leggen en trouw volharden in het geloof in het Hoofd van de kerk. ‘Wie in Mij blijft, die draagt veel vrucht.’
Johannes mag genieten van Zijn verheerlijkte Heiland te midden van de gemeenten die Johannes na aan het hart liggen! God heeft aandacht voor elke kleine groep christenen. Hij noemt hen lampen in een donkere wereld! Deze boodschappers van het goede nieuws worden zelfs sterren genoemd! Stralende sterren zijn in deze door de zonde verduisterde wereld, dat mag. De Adventskaars kan aangestoken worden!
Zegen en groet,
Japke de Kraker.
Reactie plaatsen
Reacties